حسين (ع) پيشواي مظلوم
اي حسين، اي راهبر بزرگ انسان، اي پيشواي مظلوم.
اينك بنگر كه چسان شيعيانت، در طريق پاكت عاشقانه گام مي نهند. بنگر كه چگونه در راه تو كه راه خداست جانها فدا كنند و شهادتها پديد آرند.
اي امام حق، تو ما را آموختي كه در هر عصر، زندگيِ با ستم پيشگان را ننگ و ذلت دانسته و مرگ را جز سعادت و نيل به فلاح نپنداريم.
ما را آموختي كه براي احياي ارزشهاي متعالي فراموش شده قيام كنيم، با تحريف ها و بدعتها و وارونه جلوه دادنِ حق و حقيقت مبارزه كنيم.
از تو آموختيم كه هر گاه در هر زمانه دين محمد(ص) جز با كشته شدنمان باقي نماند تن هامان را به دست مرگ سپاريم و در راه برقراري احكام الهي، خويشتن را فدا سازيم.
از تو آموختيم كه در راه معبود از همه چيز بايد چشم پوشيد، نه تنها از خود، كه از زن و فرزند خود، از جوان 18 ساله تا طفل شير خواره.
از تو آموختيم در پيكار آشتي ناپذير با استكبار، هر روزمان عاشورا باشد و هر زميني كربلا.
از تو آموختيم ايثار را، شجاعت را، استقامت و استواري را، از جان گذشتگي و سازش ناپذيري را …
از تو آموختيم چگونه زيستن و چگونه مردن را …
اكنون جهان در آتش جهل و جور و جنايت و فساد مي سوزد، ظلمت كفر وجود خويش را بر همه جا گسترده است، هر چه هست غم است و سرگشتگي و بزه كاري و ظلم و فحشاءِ، انسانيت خفته است، و در اين وادي ظلم خيز و ظلمت زا ما شيعيان تو پرچمدار عدل و آزادي و رهايي انسان عصر شده ايم.
اينك اي حسين عزيز، اي پيشواي حق، ما به تأسي از راه تو براي فلاح و رستگاري ملتها همت گمارده ايم.
بنگر كه چگونه پيروانت، عاشقان شهادتند، ببين چسان خونهاي پاك اين پاكان بشريت خفته را بيدار مي سازد.
نظاره كن كه اين راست قامتان با ايمانشان به يكتا خالق جهان چگونه كره ارض را به لرزه افكنده اند …
اينان مي روند تا بند ها را بگسلند و آزاديِ به بند كشيده شدگان زمين را نويد دهند.
اينان مي روند تا گلوي ظلم و فساد و استكبار را بفشرند. اينان مي روند تا صَلا دهندگان و دعوت كنندگان راه خدا شوند.
اينان مي روند تا كفر و شرك و نفاق را ريشه بر كنند و پرچم توحيد را به اهتزاز در آورند و اينانند عاشقان و دلدادگان و رهروان تو اي حسين، اي پيشواي مظلوم.
من به سر چشمه خورشيد نه خود بردم راه
ذره اي بـــودم و مهر تـــو مـرا بـالا برد
دلنوشته: محمدحسين دُرچين – محرم الحرام – سال 1359