رادیو دزفول
« یکدستگاه فرستنده رادیویی اف ام در 15 آبان ماه سال 1359 در سالن مایکرویو دزفول با امکانات و تشکیلاتی بسیار محدود فعالیت خود را آغاز کرد. که پس از مدتی کوتاه رادیو دزفول لقب گرفت. این فرستنده اف ام بدلیل وجود شرایط خاص جنگی و حملات موشکی به مناطق مسکونی دزفول لاجرم اطلاعیه های ضروری را با استفاده از وسایل بسیار ابتدایی و غیر استاندارد و تنها با کمک و ابتکار عده ای از برادران، روی نوار کاست ضبط و پخش می نمود. طبیعی بود که برای چنین کاری، چند نفر بصورت شیفتی در اتاقک بسیار کوچکی که دو دستگاه ضبط صوت کاست و مقداری نوار در آن وجود داشت حضور داشته باشند. همین حضور، به تدریج امکان پخش قرآن و اذان به وقت شرعی به افق شهرستان دزفول را فراهم آورد و سپس با استفاده از دو دستگاه ضبط کاست آی وا و مقدار دیگری نوار کاست و دو عدد میکروفون، گزارشهایی از ارگانهای انقلابی و ادارات و تشکیلات درگیر با مسئله جنگ تهیه و همراه با مطالب متنوع دیگری که بیشتر حول محور جنگ بود با عنوان برنامه صبحگاهی هر روز صبج پخش می شد و رادیو دزفول به مثابه یک امکان و نعمت و رحمتی که ناشی شده از جنگ تلقی می شد؛ بین مردم مقاوم و صبور این سامان جا باز می کرد و به ویژه تقریبا اکثر مردم این شهر که مشتاق استماع اخبار نیمروزی بودند چند دقیقه مانده به ساعت 14(زمان پخش اخبار سراسری)گیرنده اف ام خود را روشن کرده و علاوه بر شنیدن اطلاعیه های محلی اخبار جنگ را نیز متوجه می شدند. پس از مدتی یک فرستنده ی 10 کیلو واتی سیّار در منطقه مستقر و صدای پخش شده از فرستنده اف ام را رله و تقویت می نمود …
و اما پرسنل این رادیو حدود 15 نفر بودند که در ماه های اول بصورت افتخاری خدمت می کردند و بعدها مبلغی بین 1500 تا 3000 تومان بنا به نیاز از طریق فرمانداری به آنها پرداخت میشد. محل تولید و قسمت اداری رادیو در ساختمان یک مهد کودک واقع در ضلع شمالی مصلای جمعه و در انتهای خیابان عدالت(یونسکو سابق) نزدیک مایکرویو و در جنوب شهر مستقرشده و برنامه هایی که پخش می شد عبارت بودند از: برنامه روزانه صبحگاهی بمدت 45 دقیقه شامل: گفتار سیاسی و اجتماعی و عمدتاً حول محور جنگ همراه با گزارش های محلی، برنامه صبح جمعه با شما به مدت 60 دقیقه هر هفته شامل: گفتار، طنز، معلومات عمومی و طرح مسابقه. پخش اذان و نیایش همه روزه صبح، ظهر و مغرب و شبهای جمعه دعای کمیل، ارتباط با مسئولین، برنامه های ویژه ماه مبارک رمضان، لبیک یا خمینی، برنامه ویژه رزمندگان و بسیج در جنگ، یَا لَیتَنی کُنتُ مَعَکُم ویژه خانواده شهدا در ماه مبارک رمضان، راهیان خط سرخ شهادت، همراه با مردم در جنگ ویژه ایثار و کمک مردم به جبهه، برنامه نسل انقلاب ویژه گودکان و نوجوانان، فرهنگ مردم دارالمؤمنین شامل: مسائل فرهنگی منطقه، برنامه های ویژه سالگرد عملیات فتح المبین، هفته جنگ و هفته بسیج، حملات موشکی و پخش سخنرانیهای شخصیتهایی که به دزفول می آمدند و یا در قم ضبط می شد … » اين وضع ادامه داشت و پس از پايان جنگ با گذاشتن يك مكان بزرگتر در اختيار راديو كه بعداً به تملّك راديو دزفول در آمد روز به روز برنامه های راديویی به لحاظ كيفي و كمي ارتقاء يافت.
********************************************************************************************
اولین رادیو در دزفول
فرستنده رادیو تهران با نام”رادیو بی سیم” در چهارم اردیبهشت ماه سال ١٣١۹ هجری شمسی یعنی بیست سال پس از شروع فعالیت اولین رادیوی رسمی جهان، در ساختمان کلاه فرنگی چهار راه قصر تهران راه اندازی شد.
(ضميمه روزنامة اطّلاعات، شمارة 23890 ـ 1386/2/2)
به دنبال راه اندازی رادیو ایران در سال ١٣۲١شهرداری وقت دزفول در میدان اصلی شهر یا مجسمه(میدان امام خمینی فعلی) در اتاقکی اقدام به نصب یک دستگاه رادیو نمود که هر روز هنگام غروب آفتاب، آن را روشن می کرد تا مردم برای شنیدن اخبار رادیو ایران که بوسیله یک بلند گو پخش میشد، در میدان تجمع نمایند.با پخش برنامه های رادیو ایران در میدان اصلی شهر، مردم دزفول از اخبار ایران و جهان مطلع می شدند. متصدی میدان اصلی شهر(محل استقرار رادیو)، شخصی بنام”مشهدی حسن چراغچی” بود که پیش از غروب آفتاب، فانوسهای میدان را نفت گیری می کرد تا این فانوسها از اوایل تاریکی شب تا صبح روز بعد آن میدان را روشن کند.برق دزفول را در آن هنگام، مکينة « برق عطّار » و مکينة « برق حسيني » تأمين مي کردند که متأسفانه برق آن ها دائم در نوسان بود.(مکينه مُعَرّب کلمة ماشين است كه سابقاً در گويش دزفولي به کار مي رفت.) نور لامپ هاي روشنايي آن زمان در حدود لامپ 40 وات فعلي بود. ولتاژ برق گيرنده هاي خانگي آن زمان از 10ولت تا 220 ولت در نوسان بود که متناسب با نوسانات برق، با دکمه اي ولتاژ دستگاه قابل تنظيم بود. پوسته رادیوهای آن زمان از تخته و چوب بسیار محکمی ساخته می شد که وزن یک انسان را نیز تحمل میکرد.
گفتني است آن زمان اين گونه نبود که همه مردم بتوانند از اين وسيله ارتباط جمعي در منازل خود استفاده کنند؛ بلکه تنها برخي از افراد متمکّن و مسؤولان درجه اوّل شهري مي توانستند با اخذ مجوّز لازم از شهرباني محل، در منازل خود از گيرنده هاي راديو استفاده کنند. در اين مجوّز ها، عکس، مشخصّات و آدرس دارنده راديو و همچنين مشخصات دستگاه گيرنده از قبيل نام کمپاني و شماره سريال راديو که در آن زمان راديو کنسرت ناميده مي شد، درج مي گرديد. دارنده راديو در صورت انتقال آن به شخص ديگر و يا تغيير محل خود مي بايست مراتب را به شهرباني اطّلاع دهد همچنين در صورت خرابي راديو، مجوّز صادر شده به شهرباني مسترد مي شد. مردم دزفول در آن زمان تصنیفی ساخته بودند که به هنگام روشن کردن رادیو می خواندند:
نم نم بارونه، رادیو کاره زونه نه فکل کنی،٬ بچه ن آره!!
اولین و نخستين تلويزيون رنگی در دزفول
با آغاز بازي هاي آسيايي تهران در سال 1974 ميلادی، تلويزيون ايران برای نخستين بار بخشي از برنامه هاي خود را به صورت رنگي پخش مي نمود و چون در آن زمان غالب مردم دزفول از داشتن تلويزيون رنگي محروم بودند، در آن زمان شهرداري دزفول با نصب يک دستگاه گيرنده رنگي در ميدان شيخ مرتضي انصاري اين شهر، اقدام به نمايش مسابقات آسيايي تهران به صورت مستقيم و رنگي نمود.