آیت الله آقا شیخ علی آقا سبط الشیح انصاری(صاحب رساله عملیه)
عالم مجاهد، عارف زاهد، علامه فقیه، حضرت آیت الله العظمی آقا شیخ علی آقا سبط الشیح انصاری به سال 1303 هجری شمسی مطابق با سال 1343 هجری قمری در شهر دارالمؤمنین دزفول متولد شد.
پدر ایشان مرحوم حضرت آیت الله العظمی آقا شیخ منصور سبط الشیخ از عالمان و فقهای بزرگ زمانشان بود و مادرشان بانوی مؤمنه و فاضله ای بود.
مرحوم حضرت آیت الله سبط الشیخ از نوادگان خاتم الفقهاء و المجتهدین شیخ مرتضی انصاری بودند و علاوه بر شاگردی در محضر پدر بزرگوارشان از درس عالمان بزرگوار از جمله حضرات آیات عظام: سیدحسین بروجردی، شیخ مجتبی لنکرانی، شیخ مرتضی طالقانی و … بهره ها جست.
وی سپس، برای تكميل تحصيلات دروس، در سال۱۳۶۱ هجری قمری راهی نجف اشرف شد. در نجف، از محضر درس مرحوم آيت‌الله شيخ مجتبی لنكرانی برخوردار شد.
بار ديگر برای ادامه تحصيلات، از دزفول خارج و به شهر مقدس قم مشرف شد و تا زمان حيات مرحوم آيت‌الله‌العظمی بروجردی از محضر درس ايشان بهره‌مند شد.
این فقیه عالی قدر در سن 23 سالگی به مقام اجتهاد رسیدند و از علمای گرانقدری همچون آیات عظام شیخ مرتضی طالقانی، شیخ محمدمهدی سبط الشیخ الانصاری، شیخ میرزا محمدجعفر انصاری، شیخ محمدمهدی بیگدلی نجفی و شیخ منصور سبط الشیخ الانصاری اجازه اجتهاد داشتند.
مرحوم آیت الله العظمی آقا شیخ علی آقا سبط الشیخ الانصاری علاوه بر مقام استادی در علوم فقه و اصول در علوم حکمت، کلام و فلسفه و همچنین طب سنتی و شناخت گیاهان دارویی صاحب نظر و مبتکر بودند.
ایشان اهل مناجات و ادعیه و قرائت و متدبر در قرآن بود و شبها به تهجد و نماز شب و تفکر در عواقب امور و محاسبه اعمال می پرداختند و سیمای ملکوتی وی خبر از گریه ها و سوز و گدازهای این عارف الهی و طول سجود و رکوع ایشان می داد.
با شروع نهضت اسلامی ملت ایران به رهبری حضرت امام خمینی در سال 1342 وارد مبارزه بر علیه رژیم طاغوت شدند و با سخنرانی و افشاگری هایشان مردم را از جنایات و ظلم و ستم رژیم پهلوی آگاه می کردند و نقش بسزایی در روشنگری و هدایت مردم داشتند که نمونه بارز آن سخنرانی معظم له در حرم مطهر امامزاده سبزقبا (ع) در سال 1356 علیه رژیم شاه بود که منجر به دستگیری ایشان شد که با اعتراض مردمی، رژیم مجبور به آزادی این فقیه عالی قدر و رفتنشان به مشهد شد.
با پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 و با استقبال گسترده مردم انقلابی و شهید پرور دزفول به این شهر بازگشت و در دوران دفاع مقدس در کنار مردم و رزمندگان اسلام بودند و نقش اثرگذاری در پایداری و روحیه دادن به مردم و رزمندگان اسلام داشتند.
ایشان در امور خیریه و کمک به مستمندان و افراد مددجو کوشا و فعال بودند و با تاسیس مدرسه علمیه که به نام حضرت ابوالفضل العباس ع مزین شده است تا پایان عمر مشغول تربیت طلاب و فضلا و پاسخگویی به مشکلات و سوالات عامه مردم بودند.
از ایشان آثار زیادی بر جای مانده است که از جمله آنان رساله توضیح المسائل، حاشیه العروه الوثقی، حاشیه استدلالیه علی عروه الوثقی، منتخب الوسائل و مناسک حج می باشد.
البته از معظم له آثار قلمی متعددی در خصوص علوم اسلامی، فقهی و اشعار متعدد در وصف اهل بیت (ع) موجود است که چاپ و منتشر نشده است.
ایشان چند سال آخر عمر شریف و پر خیر و برکت خود را در حجره حوزه علمیّه ای كه مؤسّس و بانی آن بودند سپری کرده و سرانجام صبح روز ۱۴ خرداد سال ۱۳۸۳ پس از نماز صبح در سن ۷۹ سالگی جان به جان آفرین تسلیم کردند پیکر مطهرشان پس از تشییع با شکوه مردم قدرشناس دزفول و در مدرسه علميّه خودشان در دزفول دفن شده و به خاک سپرده شدند.